Superlatieven schieten tekort

Vanochtend vroeg vertrokken we vanuit Elmhirst Resort richting de Niagara Falls. Een ritje van ruim 3 uur was de planning. Het mooie aan zo een zin is dat je als lezer weet dat het dus anders is gelopen. Dit was ditmaal ook het geval. Rond Toronto was het erg druk en dat zorgde er voor dat we bijna anderhalf uur extra nodig hadden om aan te komen bij 'The Falls', waar wij één nachtje zullen blijven.

Onderweg hebben we eigenlijk weinig bijzonders gezien. Vanuit Elmhirst Resort zagen we eerst nog de mooie natuur langs de weg, maar zodra we op de 407 kwamen en vervolgens op de 401 Express maakten de grasvelden en bomen plaats voor fabrieken en wolkenkrabbers. Hoe verder we richting The Falls kwamen, hoe koeler het werd; het ging van bijna 38 graden naar 33 graden Celcius.

Aangekomen bij The Falls liepen we op goed geluk het hotel binnen in de hoop dat onze kamer al vrij was. Dit was gelukkig het geval en zo konden we onze spullen in de kamer neerzetten, eventjes opfrissen en daarna snel door naar hetgeen waarvoor iedere toerist hierheen komt: de watervallen.

The Falls liggen op 10 minuutjes lopen van het hotel en toen we de hoek omkwamen, zagen we ze al. Hoe dichterbij je komt, hoe indrukwekkender ze er uit zien. Niet alleen het zicht is mooi, maar ook het geweld waarmee het water naar beneden komt is adembenemend. We hadden geen idee hoe druk het was bij de boottocht die langs The Falls zou varen, dus besloten wij daar maar meteen naar toe te gaan, om er voor te zorgen dat we dat alvast gedaan hadden.

Het kaartjes kopen en in de rij staan duurde minder lang dan verwacht, zodat we binnen een half uur op de boot stonden. Je mag echter niet zo maar de boot op. Voordat je richting de de oploopbrug mag, moet je eerst een rode poncho bemachtigen. De Canadese boten gebruiken rode poncho's en de Amerikaanse boten gebruiken blauwe poncho's. Het schijnt zo te zijn dat je The Falls van zowel de Canadese als van de Amerikaanse kant gezien moet hebben. Dit betekent dat we dus sowieso nog een keer terug moeten komen. Hè, wat vervelend.

Anyway, ik dwaal af. We stonden dus op de boot en we hadden een plekje voor op de boot bemachtigd. Dit zou in principe moeten betekenen dat we het beste uitzicht op The Falls zouden hebben. Het mooie aan zo een zin is dat je als lezer weet dat het dus anders is gelopen. Ditmaal niet. We hadden wel degelijk het beste uitzicht op The Falls. Ze noemen echter de boten niks voor niks 'Maid of the Mist'. Dit betekende dat we op een gegeven moment in de mist aan het varen waren door het geweld van The Falls en weinig meer zagen. Leuk, hoor ik jullie denken. Ja, dat was het zeker kan ik jullie vertellen. Het gaat niet alleen om het zicht. De mist zorgt ervoor dat je het idee heb dat je omringt bent door vallend water en het geluid dat daarbij vrij komt zorgt ervoor dat je nergens anders meer aan denkt. Na een kwartier varen kwamen we weer aan bij de kade en was de boottocht ten einde.

Na de tocht hebben we nog een stuk gelopen langs The Falls en zijn we daarna terug naar de kamer gegaan. Hierna hebben we een hapje gegeten bij een plaatselijk barretje en een frappuccino gehaald bij Starbucks. Daarna zijn Vic en mam nog een keer terug gelopen om The Falls by Night te bekijken. Daarna ging bij iedereen het lichtje uit en begon de dag zijn tol te eisen.

Morgen vertrekken we naar Algonquin Provincial Park, waar we twee nachten zullen blijven. Een rit van ongeveer 3,5 uur, maar we hebben geleerd van vandaag en zullen dus iets eerder vertrekken om zo een beetje buffer op te bouwen.