Canada met een Nederlands tintje

Vandaag stond de reisdag richting Huntsville op het programma. Een ritje van ongeveer 3,5 uur. Nadat we iets later dan gewild waren vertrokken vanuit de Niagara Falls reden we het eerste stuk vrij soepel door. Na even gestopt te zijn, leek het alsof we daarna achter in de file aan mochten sluiten. Gelukkig hebben we nog niet mee gemaakt dat we helemaal stil stonden, want de files hier in Canada betekenen over het algemeen dat je (stapvoets) door kan blijven rijden.

Halverwege de middag kwamen we aan in Huntsville. We overnachten hier twee nachten in een B&B. Nadat we aan waren gekomen, leek het gebouw een beetje verlaten. Wel zagen we wat Nederlandse dingen, zoals een molen in de tuin, maar ook een melkbus en klompen bij de voordeur. Toen zagen we boven de voordeur ook nog een bordje met 'The Veltmans' hangen. Zouden dit dan Nederlandse mensen zijn?

Toen we aanklopten kwam een dame op leeftijd ons tegemoet. Ze stelde zich voor als Coby en vroeg ons naar onze namen. Wat bleek: Coby is Nederlands en woont nu sinds 1957 in Canada. Ze woont hier samen met haar man Piet, die hier is sinds 1954. Ze spreken nog steeds Nederlands, maar natuurlijk wel met een accentje.

Nadat we onze kamers hadden gezien en onze spullen daar gedropt hadden, gingen we meteen op pad. Coby had ons wat tips gegeven over leuke bezienswaardigheden in het dorpje zelf en ondanks haar waarschuwingen ('Denk eraan, die wandelroute is in dit weer erg zwaar!') besloten wij toch die wandelroute te nemen. Welke wandelroute bedoel ik dan? De wandelroute naar Lion's Lookout. Op dit uitkijkpunt heb je een prachtig uitzicht over Fairy Lake.

Tijdens onze wandeltocht door het dorpje kwamen we een aantal dingen tegen die we eigenlijk tot nu toe alleen in films hadden gezien. Stoplichten die midden boven het kruispunt hangen, stroomkabels die wirwar door de lucht lopen en klassieke motels langs de weg. Toen we het dorpje uit liepen richting Lion's Lookout, hoorden wij in gedachte allen de stem van Coby: 'Denk eraan, die wandelroute is in dit weer erg zwaar!' Desondanks liepen we gestaag door.

Eenmaal aangekomen op het uitkijkpunt was onze wandeltocht zeker de moeite waard. Beneden zag je het pittoreske dorpje Huntsville liggen en hoe verder je naar het westen keek, hoe groter Fairy Lake leek te zijn. Net toen wij op het punt stonden om naar beneden te gaan, kwamen er verschillende auto's aangereden. Ik kan jullie wel zeggen dat de mensen die uit de auto stapten redelijk raar naar onze bezwete hoofden keken.

Op de weg terug zijn we wat gaan drinken bij Docks, waar de mensen ook echt hun bootje aan de steiger leggen en zo het terras oplopen. We besloten hier 's avonds terug te komen om ook te gaan eten. Na het eten zijn we terug gegaan naar onze kamers en hebben we de rest van de avond rustig aan gedaan.

Morgen moeten we van Coby tussen 8 en 9 uur 's ochtends aan het ontbijt zitten, want 'anders hebben jullie pech gehad met your breakfast'. Verder is Coby wel echt een schat. We gaan daarna vroeg naar Algonquin Park, waar we hopelijk nog fietsen kunnen huren om zo het park te verkennen. Wie weet komen we ook nog beren tegen. Zo niet, dan zal ik er 's avonds zelf voor zorgen dat ik nog een beer verzuip. Als jullie willen weten wat dat betekent, dan moeten jullie dat maar even googelen. Tot morgen!