Je parle un petit peu français

Van de drukte naar de stilte; van Engels naar Frans; van steen naar gras. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Vandaag stond de rit vanuit Ottawa naar Saint-Michel-des-Saints op het programma. Opnieuw een redelijk lange rit. Niet vanwege het aantal kilometers, maar vanwege de wegen waar we vooral het laatste stuk op moesten rijden.

Na vanochtend eerst ontbeten te hebben met een 'sandwich with bacon, egg and cheese' vertrokken we richting Saint-Michel-des-Saints. Voor we het wisten waren we eigenlijk de stad uit en reden we nog net niet alleen op de weg. Om ons heen kon je zover kijken als je wilde, want het was redelijk vlak met uitgestrekte velden.

Doordat we nu vanuit de provincie Ontario naar de provincie Quebec gingen, betekende dat ook dat we van het Engelstalige gedeelte van Canada naar het Franstalige gedeelte dingen. Wat ons meteen opviel onderweg was dat er heel veel auto's zonder nummerplaat op de voorkant reden. Wij zijn gewend dat auto's zowel aan de voorkant als aan de achterkant een nummerplaat hebben, maar het schijnt dat op sommige plekken enkel een nummerplaat op de achterkant ook is toegestaan.

Het tweede dat opviel, viel ons pas op toen wij een bakje koffie gingen halen bij de Mac. Het lijkt wel alsof Fransen het vertikken om Engels te spreken. Ik heb maar even opgezocht waar dat vandaan komt en een mogelijke verklaring zou de volgende kunnen zijn: dat Fransen van hun land houden is bekend. Dat Fransen een tikkeltje chauvinistisch zijn, wordt ook vaak gesteld. Dit chauvinisme in combinatie met de geschiedenis die de Engelsen en Fransen hebben qua oorlog en strijd om de macht zou dus zomaar eens kunnen betekenen dat Fransen daarom geen Engels spreken. Zo maar een suggestie. Als iemand een andere verklaring heeft, dan hoor ik dat graag.

Toen we eenmaal in Saint-Michel-des-Saints aangekomen waren, was het alleen nog even naar het hotel rijden. Alleen nog even. Ik herhaal deze woorden niet voor niets. De navigatie kende namelijk het adres niet en de geprinte routebeschrijving hield er midden in het dorpje mee op. Gelukkig spotten we op gegeven moment een bordje met daarop de naam van het hotel, zodat we ietsjes later dan gepland alsnog arriveerden.

De kamer was helaas nog niet vrij, dus moesten we ons eventjes vermaken in de omgeving. We hadden gehoopt om lekker te gaan zwemmen in het meer, maar het weer zat niet mee en dus hebben we een stuk gelopen langs het meer. Helaas hield deze wandelroute al snel op, waardoor we binnen 20 minuutjes weer terug waren. Niet lang daarna was de kamer klaar en hebben we onze spullen gedropt om vervolgens lekker te gaan dineren.

Tijdens het diner werden wij geholpen door een jongedame die (jazeker, u leest het goed) Engels sprak. Laat deze jongedame nou net de aandacht hebben getrokken van Vic. Vic wilde graag indruk op haar maken door haar in zijn beste Frans aan te spreken. Er was alleen een probleempje, want de enige zinnen die Vic kent, zijn: 'Bonjour, je m'appelle Victor. J'ai dix-huit ans. Voulez-vous coucher avec moi ce soir?' Dit leek hem geen geschikte openingszin, dus heeft hij wijselijk zijn mond gehouden.

Morgen vertrekken we vroeg naar Quebec City (of: Ville de Québec). Hier zullen we drie nachten blijven en kunnen we dus lekker genieten van alles dat er in de stad te zien en te beleven is. Bonne nuit!